Umi ni tak nak rooming in NICU. Bukan taknak dekat ngan auni, tapi tak nak tido sana. Dia fobia macam mana pun tak tau nak cakap. Hehe. Tapi takut nak tido di hospital.

Tapi sampai bila umi nak takut kan. Jadi, umi gagahkan diri juga untuk tido di NICU supaya senang nak belajar apa apa yang patut pasal auni.

Di NICU ada bilik khas untuk ibu ibu. Ada dalam 10 katil macam tu. Macam asrama. Ada pantri dan ada toilet. Selesa sangat. Alhamdulillah. Bilik dah selesa. Kawan kawan ibu yang rooming in pun baik dan friendly sangat.

Bila umi rooming in NICU rupanya ramai lagi yang ada anak anak dengan pelbagai sakit yang pelik pelik. Jadi umi dapat semangat tu dari kawan kawan ibu di NICU..kami sama sama sokong antara satu sama lain.

Tak rasa janggal pun walau umi baru rooming in situ. Dorang ada yang dah 3 bulan tido situ, ada yang sebulan dua tido NICU, balim rumah kejap kejap pastu datang NICU balik. Tu la pengorbanan untuk anak..

Bila umi di NICU ramai baby dengan macam macam jenis dinogsis yang ada. Pelik pelik namanya. Masa ni umi rasa umi tak keseorangan. Umi ada ramai kawan.

Masa ni la kawan umi bertambah. Dapat kawan dengan nurse nurse NICU, PPK yang kerja di NICU, doktor2 dan pakar yang baik baik. Alhamdulillah, Allah hadirkan orang baik baik untuk umi berkawan.

Di NICU nurse ajar macam mana nak uruskan auni. Nak mandikan auni dan lain lain. Auni kan lembut, jadi umi kena belajar uruskan auni. Auni pula anak sulung umi. Kadang umi jeles tengok orang lain susukab baby dorang. Dapat pegang baby dorang. Umi bole juga pegang auni tapi dengan penuh hati hati la.

Auni pula guna ryles tube untuk feeding sebab saluran makan dan pernafasan auni lembut. Kalau minum ikut mulut dalam kuantiti yang banyak takut masuk paru paru.

Umi pun belajar suction kahak auni sebab auni banyak kahak. Plus auni pulak guna oksigen. Jadi umi ke belajar sampai yakin untuk uruskan auni, baru doc bagi balik.

Tapi auni pakai oksigen.
Camne?